Kontuzje przeciążeniowe stawu kolanowego

Każdemu z nas niejednokrotnie zdarzyło się narzekać na ból kolana, który pojawił się bez uchwytnej przyczyny (uraz, uderzenie). Zatem skąd ten ból w kolanie się pojawia? Zwykle przyczyną są długotrwałe przeciążenia oddziaływające na nasz staw kolanowy. Przyczyn przeciążeń stawu kolanowego może być kilka, ale najczęściej są to nieprawidłowe wzorce ruchowe, które wypracowaliśmy sobie w trakcie naszego życia oraz przecenienie własnych możliwości podczas uprawiania sportu. Do najczęstszych przyczyn dolegliwości bólowych z powodu przeciążenia stawu kolanowego możemy zaliczyć:

• kolano skoczka
• kolano biegacza
• zapalenie gęsiej stopki
• uszkodzenia łąkotek
• chondromalacja chrząstki stawowej
• torbiel bakera

Aby rozszerzyć wiedzę o wyżej wymienionych dolegliwościach należy trochę opowiedzieć o anatomii stawu kolanowego.

Staw kolanowy jest największym i najbardziej skomplikowanym stawem naszego organizmu. Składa się w części bliższej z  wypukłych kłykci kości udowej, które stanowią głowę stawu kolanowego oraz lekko wklęsłych kłykci kości piszczelowej, które wraz z powierzchnią stawową rzepki tworzą panewkę dla stawu kolanowego. Powierzchnie stawowe pokryte są grubą warstwą chrząstki stawowej, która wynosi zwykle od 3 do 5 milimetrów. Bardzo istotnym elementem struktury biernej stawu kolanowego są łąkotki. Łąkotka jest strukturą o budowie chrzęstno-włóknistej. Patrząc od góry mają one kształt półksiężyca, zaś od przodu klina skierowanego niższą częścią w głąb stawu. Łąkotka przyśrodkowa MM (większa) wraz z łąkotką boczną ML (mniejsza) mają za zadanie pogłębienie powierzchni stawowej dla kłykci kości udowej oraz rozpraszają nacisk ciężaru ciała na kość piszczelową. Zmniejszają również tarcie w trakcie ruchu w stawie kolanowym. Staw kolanowy otoczony jest torebką stawową, która spaja staw w jedną całość. Pełni ona również funkcję ochronną nie pozwalając na zbyt obszerny ruch w stawie. Wewnętrzną część torebki stawowej pokrywa błona maziowa. Odpowiada ona za produkcję mazi stawowej, która zmniejsza tarcie w stawie oraz odżywia struktury słabiej ukrwione takie jak chrząstka stawowa czy łąkotki.

Staw rzepkowo-udowy – więzadła stawu kolanowego są najważniejszym elementem odpowiadającym za stabilizację kolana. To głównie dzięki nim kolano jest zwarte oraz stabilne w trakcie ruchu. Mają one ogromne znaczenie w zabezpieczeniu stawu kolanowego przed urazami.

W stawie kolanowym głównymi więzadłami są:

• więzadło krzyżowe przednia (ACL) – przyczepia się do przyśrodkowej części kłykcia bocznego kości udowej oraz do przyśrodkowej części wyniosłości międzykłykciowej kości piszczelowej. Składa się z trzech pęczków: przednio-przyśrodkowego, tylko-bocznego oraz warstwy pośredniej i biegnie skośnie w dół i przyśrodkowo. ACL odpowiada za zapobieganie wysuwania się ku przodowi kości piszczelowej względem kości udowej oraz zapobiega przed ruchem skrętnym w stawie kolanowym (pivot)
• więzadło krzyżowe tylne (PCL) – przyczepia się do tylnej części pola międzykłykciowego kości piszczelowej i biegnie skośnie w kierunku przyśrodkowym, ku przodowi oraz ku  górze i przyczepia się w głębi dołu międzykłykciowego kości udowej do miejsca na krawędzi bocznej kłykcia przyśrodkowego kości udowej wzdłuż linii chrząstki stawowej. PCL składa się z czterech pasm: tylno-bocznego, przednio-przyśrodkowego, Pasmo przednie  Humphrey’a (często niewystępujące) oraz więzadła łąkotkowo-udowego Wrisberga. Jako że więzadło krzyżowe tylne napina się w trakcie ruchu zgięcia jego głównym zadaniem jest utrzymanie stabilizacji kolana w trakcie tego ruchu. Wraz z więzadłem krzyżowym przednim chroni przed urazami skrętnymi (pivot).
• więzadło poboczne piszczelowe (MCL) – przyczepia się do nadkłykcia przyśrodkowego kości udowej biegnie ku dołowi i kończy się przyczepem do części przyśrodkowej brzegu podpanewkowego i dalej do kości piszczelowej. Włókna jego warstwy głębokiej wnikają do torebki stawowej oraz łączą się z łąkotką przyśrodkową. Główną funkcją MCL jest stabilizacja przyśrodkowej strony stawu kolanowego oraz ustabilizowanie pozycji wyprostnej .
• więzadło poboczne strzałkowe (LCL) – przyczepia się do nadkłykcia bocznego kości udowej i biegnie ku dołowi kończąc się na powierzchni bocznej głowy kości strzałkowej. LCL stabilizuje staw kolanowy po jego bocznej stronie i usztywnia go w pozycji wyprostnej

Pozostałe więzadła stawu kolanowego:

• podkolanowe skośne
• podkolanowe łukowate
• poprzeczne kolana
• więzadło rzepki

W stawie kolanowym zachodzą ruchy zgięcia i wyprostu oraz ruchy rotacyjne w momencie, gdy kolano jest w pozycji zgięciowej. Za czynne wykonanie ruchów w stawie odpowiadają mięśnie. Staw kolanowy ze względu na to, że uczestniczy w funkcji chodu i musi przeciwdziałać sile grawitacji w każdej pozycji jest obudowany liczną grupą silnych mięśni. I tak możemy podzielić mięśnie na cztery grupy, czyli odpowiadające za wyprost kolana, mięśnie odpowiadające za jego zgięcie, mięśnie nawracające i odwracające kolano.

Mięśnie prostujące kolano:

• mięsień czworogłowy składający się z czterech mięśni:
  • prosty uda – przyczep początkowy to kolec biodrowy przedni dolny
  • obszerny boczny – przyczep początkowy to kresa chropawa warga boczna
  • obszerny przyśrodkowy – przyczep początkowy to kresa chropawa warga przyśrodkowa
  • obszerny pośredni – przyczep początkowy to powierzchnia przednia kości udowej

            Przyczepem końcowym tych mięśni jest wspólne ścięgno nazywane więzadłem rzepki i przyczepia się do guzowatości kości piszczelowej

• mięsień naprężacz powięzi szerokiej – przyczepia się do kolce biodrowego przedniego górnego i wchodzi w skład powięzi szerokiej uda. Wraz z pasmem biodrowo-piszczelowym przyczepia się do kłykcia bocznego piszczeli. Stabilizuje kolano w wyproście.
• Mięsień pośladkowy wielki – przyczep początkowy obejmuje kość biodrową, boczną okolicę kości krzyżowej i guzicznej oraz więzadło krzyżowo-guzowe. Włókna mięśnia pośladkowego wielkiego kierują się do boku. Jego górna część przechodzi w powięź biodrowo-piszczelową, dolna zaś kończy się na guzowatości pośladkowej kości udowej. Poprzez silne oddziaływanie na powięź biodrowo-piszczelową mięsień pośladkowy wielki wspomaga wyprost w stawie kolanowym

Mięśnie zginające kolano:

• półścięgnisty – przyczep początkowy to guz kulszowy, zaś końcowy to gęsia stopka
• półbłoniasty – tak jak mięsień półścięgnisty przyczepia się do guza kulszowego oraz do gęsiej stopki.
• dwugłowy uda – przyczep początkowy głowy długiej to guz kulszowy, a głowy krótkiej to część środkowa kresy chropawej. Przyczepem końcowym tego mięśnia jest głowa kości strzałkowej
• smukły – przyczep początkowy to gałąź dolna kości łonowej i gałąź kości kulszowej. Przyczep końcowy mięśnia smukłego to gęsia stopka
• krawiecki – przyczep początkowy to kolec biodrowy przedni górny, zaś końcowy znajduje się przyśrodkowo od guzowatości piszczeli na gęsiej stopce
• brzuchaty łydki – głowa boczna przyczepia się powyżej kłykcia bocznego kości udowej zaś głowa przyśrodkowa powyżej kłykcia przyśrodkowego kości udowej. Przyczepem końcowym jest ścięgno Achillesa, które kończy się na guzie piętowym
• podkolanowy – przyczepia się na kłykciu bocznym kości udowej oraz do torebki stawowej i biegnie do tylnej powierzchni kości piszczelowej
• podeszwowy- biegnie od kłykcia bocznego kości udowej, a kończy się na guzie piętowym

Mięśnie nawracające kolano:

• półścięgnisty
• półbłoniasty
• smukły
• krawiecki
• podkolanowy
• głowa boczna mięśnia brzuchatego łydki

Mięśnie odwracające kolano:

• dwugłowy uda
• naprężacz powięzi szerokiej
• głowa przyśrodkowa mięśnia brzuchatego łydki

Najczęstsze przeciążenia w obrębie stawu kolanowego

Kolano skoczka

Kolano skoczka jest jedną z częstszych kontuzji o charakterze przeciążeniowym u sportowców zarówno wyczynowych jak i amatorów. Charakteryzuje się silnym, przeszywającym lub kłującym bólem w przedniej części kolana okolicach więzadła rzepki (poniżej rzepki). Ból początkowo pojawia się w trakcie wysiłku fizycznego, a w późniejszych stadiach może nam znacznie utrudnić codzienne funkcjonowanie. Kolano skoczka jest również jedną z najczęstszych przyczyn zaprzestania przygody z aktywnością fizyczną u sportowców amatorów. Przyczyn takiej przypadłości może być wiele, jednak najczęstsze z nich to:

• Zbyt ciężkie treningi
• dysbalans siły i długości mięśni
• niedoleczone kontuzje
• otyłość

Na skutek zbyt dużych obciążeń nakładanych na mięsień czworogłowy uda dochodzi do pojawienia się mikrourazów w więzadle rzepki. Zwykle nie jesteśmy świadomi tego, że nasza aktywność jest zbyt ciężka dopiero, gdy pojawi się odpowiednia ilość mikrouszkodzeń zaczynamy odczuwać ból pod kolanem.

Jak leczymy kolano skoczka??

Gdy zaobserwujesz pierwsze objawy nie czekaj, aż samo przejdzie, gdyż im dłużej zwlekasz tym dłuższe będzie leczenie. Na początku warto wykonać badanie USG w celu potwierdzenia urazu więzadła rzepki. Leczenie kolana skoczka jest zwykle zachowawcze i jest to połączenie terapii indywidualnej oraz fizykoterapii. Polega na indywidualnym doborze ćwiczeń wzmacniających i rozciągających oraz na terapii tkanek miękkich. Aby wspomóc proces regeneracji więzadła bardzo pomocne są zabiegi takie jak aktywna biostymulacja komórek, laser, ultrafonoforeza, jonoforeza, terapia skojarzona czy fala uderzeniowa. Wykonanie indywidualnych wkładek do butów poprawia wzorzec ruchu kończyny dolnej w związku z tym zapobiega przyszłym przeciążeniom.

Kolano biegacza

Jedną z najczęstszych dolegliwości osób uprawiających bieganie jest przeciążenie pasma biodrowo-piszczelowego zwane potocznie kolanem biegacza. Dolegliwości bólowe zwykle pojawiają się po bocznej stronie stawu kolanowego i nasilają się w trakcie wysiłku fizycznego. Pacjenci często określają ten ból jako przeszywający bądź kłujący. Niestety często jest to bardzo uciążliwa dolegliwość skutkująca ograniczeniem lub nawet zaprzestaniem aktywności fizycznej.

Najczęstsze przyczyny kolana biegacza:

• Zbyt intensywne treningi
• Brak odpowiedniego czasu na regeneracje między treningami
• Osłabiona siła mięśniowa
• Zbyt słabo rozciągnięte mięśnie
• Brak odpowiedniej stabilizacji kończyny dolnej
• Zły wzorzec ruchu kończyny dolnej
• Dysbalans napięcia mięśni
• Wady i deformacje w obrębie stóp np. płaskostopie poprzeczne

Pasmo biodrowo piszczelowe co to jest?

Pasmo biodrowo piszczelowe jest to łącznotkanowa struktura wchodząca w skład powięzi szerokiej. Przyczepia się do kresy chropawej i okala mięśnie bocznej grupy uda przez co pozwala na odpowiednią pracę tych mięśni względem siebie oraz pełni funkcje ochronną dla nich.

Leczenie kolana biegacza polega na odpowiednim i indywidualnym doborze ćwiczeń wzmacniających i rozciągających odpowiednie partie mięśniowe. Pomocne w rehabilitacji jest wykonanie zabiegów biostymulacji komórkowe, które zmuszają nasze komórki do regeneracji, a co za tym idzie zmniejsza dolegliwości bólowe. Również warto wykonać zabiegi takie jak laser, ultrafonoforeza czy prądy tens w celu zmniejszenia stanu zapalnego oraz lepszego dokrwienia przyczepu pasma biodrowo-piszczelowego. W przypadku dolegliwości przeciążeniowych zawsze pomocne jest wykonanie indywidualnych wkładek do obuwia biegowego. W przypadku dużych zmian endezopatycznych przyczepu końcowego pasma biodrowo-piszczelowego zalecana jest diagnostyka USG i ewentualne wykonanie iniekcji przez lekarza ortopedę.

Zapalenie gęsiej stopki

Co to jest gęsia stopka?

Jest to miejsce przyczepu 4 mięśni smukłego, krawieckiego, półścięgnistego i półbłoniastego. Zlokalizowana jest na kości piszczelowej około 5cm poniżej szpary stawowej od strony przyśrodkowej. Mięśnie przyczepiające się do gęsiej stopki odpowiadają za zgięcie stawu kolanowego, jego stabilizacje oraz przeciwdziałanie koślawieniu się kolana.

Gęsia stopka przyczyny dolegliwości bólowych.

Zwykle przyczyn dolegliwości bólowych możemy upatrywać w zmianach przeciążeniowych na skutek powstania mikrourazów. Jest to dość powszechnie występująca kontuzja u biegaczy długodystansowych. Wpływ na powstanie dolegliwości bólowych w obrębie gęsiej stopki mogą mieć:

• brak rozgrzewki przed treningiem
• zbyt obciążający trening biegowy
• trenowanie pomimo pojawiających się dysfunkcji stawu kolanowego
• zmniejszenie zakresu ruchomości w stawie kolanowym
• techniczne błędy w trakcie wykonywania ćwiczeń
• źle dobrane buty biegowe
• wady i deformacje w obrębie stopy
• niewłaściwy wzorzec ruchu dla kończyny dolnej
• odchylenia od osi kończyny dolnej

Jak leczymy gęsią stopkę?

Leczenie zwykle jest zachowawcze i zależy od przyczyny powstania przeciążenia. Na zmniejszenie stanu zapalnego można zastosować zabiegi aktywnej biostymulacji komórkowej oraz fizykoterapie (laser, ultrafonoforezę, jonoforezę, krioterapię), jednak samo zmniejszenie stanu zapalnego, a co za tym idzie bólu nie rozwiązuje przyczyny dolegliwości pojawiających się w obrębie gęsiej stopki. Aby skutecznie leczyć i zapobiegać tej kontuzji wymagana jest terapia indywidualna z fizjoterapeutą. Fizjoterapeuta dobierze odpowiednie ćwiczenia wzmacniające, stabilizacyjne oraz rozciągające. Będzie również pracował nad poprawą wzorca ruchu co powinno skutecznie zapobiec powstaniu przeciążeń w przyszłości. W przypadku gdy przyczyną bólu w obrębie gęsiej stopki są deformacje oraz złe obciążanie stopy bardzo istotnym elementem profilaktyki jest wykonanie indywidualnych wkładek do butów. Leczenie bólu w obrębie gęsiej stopki twa zwykle od 3 do 6 tygodni. Jeżeli po tym czasie dolegliwości bólowe nie ustępują zaleca się wykonanie iniekcji w postaci sterydu bądź PRP.

Uszkodzenia łąkotek

Łąkotki ze względu na swoją funkcję są poddawane ciągłemu obciążeniu dltego też do ich uszkodzenia dochodzi nie tylko pod wpływem nagłego urazu, ale również z powodu długotrwałych przeciążeń. Łąkotki w swoich zewnętrznych częściach (przy torebce stawowej) są dość dobrze ukrwione i unerwione. Jednak im łąkotka wchodzi bardziej w staw tym jej ukrwienie i unerwienie zanika. Części wewnętrzne łąkotek w ogóle nie są ukrwione ani unerwione. Taka ich budowa warunkuje procesy regeneracyjne które w częściach zewnętrznych zachodzą dużo łatwiej, zaś w częściach wewnętrznych nie zachodzą wcale. Wraz z wiekiem dochodzi do zmniejszenia wysokości oraz elastyczności łąkotek co predysponuje je do powstawania urazu bez uchwytnej przyczyny urazowej. Szczególnie narażone na powstanie urazów przeciążeniowych łąkotek są osoby po 40 roku życia oraz osoby z zaburzeniami osiowego ustawienia kończyn (kolana koślawe, kolana szpotawe). Do uszkodzeń przeciążeniowych dochodzi na skutek sumowania się mikrourazów oraz ich małych zdolności regeneracyjnych. Zwykle objawami urazu łąkotki jest dyskomfort lub ból zlokalizowany w okolicach bocznej lub przyśrodkowej szpary stawu kolanowego i zablokowanie kolana w trakcie ruchu. Najczęściej dochodzi do uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej (MM). Możemy wyróżnić uszkodzenia takie jak:

• rogu tylnego
• rogu przedniego
• centralne które dzielimy na
  • częściowe
  • radialne
  • podłużne
  • poprzeczne
  • flap
  • rączka od wiaderka

Diagnostyka łąkotek polega na wykonaniu badań obrazowych takich jak rezonans magnetyczny czy usg. Pomocne w diagnostyce jest wykonanie badań funkcjonalnych.

Leczenie

Leczenie uszkodzeń łąkotki w dużym stopniu zależy od charakteru i wielkości uszkodzenia. Przy dużych uszkodzeniach lub tych znajdujących się w części słabo ukrwionej i unerwionej zwykle wykonuje się zabieg operacyjny. Rodzaj wykonanej operacji również zależy od rodzaju uszkodzenia i możemy tutaj wyróżnić zabiegi takie jak szycie łąkotki, częściowe usunięcie łąkotki oraz usunięcie całej łąkotki (obecnie rzadko stosowane). Wykonuje się również implantacje łąkotki jednak ten zabieg jest bardzo rzadko wykonywany w naszym kraju.

Leczenie zachowawcze

Leczenie zachowawcze w pierwszej kolejności polega na zmniejszeniu dolegliwości bólowych. Aby zmniejszyć stan zapalny i ból wykonuje się zabiegi aktywnej biostymulacji komórek oraz fizykoterapię (krioterapia, laser ultradźwięki jonoforeza). Działanie to można wspomóc poprzez iniekcje z PRP lub kwasu hialuronowego. Istotna jest również suplementacja kolagenu, glukozoaminoglikanów oraz witamin C, D3 oraz K. Kolejnym elementem leczenia zachowawczego jest terapia indywidualna oraz trening funkcjonalny. W trakcie terapii indywidualnej największą uwagę zwraca się na budowanie odpowiedniej stabilizacji stawu kolanowego, wzmocnieniu siły mięśniowej i poprawie wzorców ruchu. Można również stosować techniki trakcji dla zmniejszenia dolegliwości bólowych w obrębie stawu.

Chondromalacja

Chondromalacja rzepki co to jest?

Jest to rozmiękanie chrząstki stawowej na wewnętrznej powierzchni rzepki. Proces ten zachodzi w wyniku nadmiernego przeciążania i obciążania powierzchni stawowej. Na chrząstce pojawiają się pęknięcia, staje się ona cieńsza i mniej elastyczna a z czasem może w niej dochodzić do ubytków. Sama chrząstka ukrwiona i unerwiona jest tylko do swojej warstwy podchrzęstnej z tego powodu chrząstka szklista nie ma zdolności regeneracyjnych. Wyróżniamy cztery stopnie chondromolacji z czego I stopień świadczy o lekkim zmniejszeniu grubości chrząstki, a stopień IV oznacza masywną degeneracje powierzchni stawowej z licznymi ubytkami. Proces leczenia chondromalacji zależy od stopnia uszkodzenia chrząstki. Chondromalacja zwykle dotyczy osób trenujących dyscypliny, które mocno obciążają staw kolanowy takie jak np. bieganie czy podnoszenie ciężarów.

Objawy chondromalacji zwykle pojawiają się, gdy uszkodzenie chrząstki jest już bardzo zaawansowane. Następuje wtedy bezpośrednie drażnienie nerwów tkanki podchrzęstnej, co powoduje ból. Odczuwalne klikanie czy chrupanie w stawie może świadczyć o chondromalacji, należy jednak pamiętać, że w stawie kolanowym jest wiele struktur, które przesuwając się względem siebie mogą wydawać charakterystyczne dźwięki często mylone ze zmianami zwyrodnieniowymi czy chondromalacją.

Diagnostyka chondromalacji opiera się na badaniach obrazowych takich jak zdjęcie RTG, USG, tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny.

Leczenie zachowawcze/rehabilitacja

Leczenie zachowawcze chondromalacji polega na zapobieganiu pogłębiania się jej oraz na zmniejszeniu dolegliwości bólowych jeżeli występują. Ważne jest dokładne badanie funkcjonalne, które może pokazać fizjoterapeucie źródło przeciążeń powodujących zmiany degeneracyjne chrząstki. Sama rehabilitacja opiera się o indywidualnie dobrane ćwiczenia wzmacniające i rozciągające, które mają za zadanie poprawić stabilizację oraz wzorzec ruchu kończyny dolnej. Przy występujących dolegliwościach bólowych zawsze pomocna jest fizykoterapia (laser, ultradźwięki, krioterapia, jonoforeza), zabiegi aktywnej biostymulacji komórek, trakcja stawu kolanowego oraz mobilizacja rzepki. W przypadku gdy przeciążenia są wynikiem deformacji lub nieprawidłowego obciążania stopy należy wykonać indywidualne wkładki do butów.

Bardzo pomocna jest chondroprofilaktyka farmakologiczna. Polega ona na suplementacji kolagenu oraz glukozoaminoglikanów. Można również wykonać iniekcje dostawowe z kwasu hialuronowego oraz PRP.

Leczenie operacyjne.

Na leczenie operacyjne decydujemy się w momencie gdy chondromalacja osiąga stopień III/IV i leczenie zachowawcze nie przynosi rezultatów w postaci zmniejszenia dolegliwości bólowych. Do zabiegów operacyjnych wykonywanych z powodu chondromalacji możemy zaliczyć artroskopię „czyszczącą” lub endoprotezoplastykę.

Torbiel Bakera

Torbiel Bakera zwana również cystą Bakera lub guzem dołu podkolanowego jest zwykle łatwo wyczuwalna palpacyjnie oraz łatwa do diagnostyki. Czym zatem jest ta torbiel Bakera?? Jest to nadmiar płynu w stawie kolanowym który ewakuuje się do kaletki brzuchato-półbłoniastej. W dole podkolanowym przechodzą bardzo istotne naczynia krwionośne oraz nerwy dlatego pojawienie się torbieli Bakera zwykle powoduje nieprzyjemne dolegliwości od bólu poprzez mrowienie czy drętwienie podudzia.

Jakie są przyczyny torbieli Bakera?

Najczęstszymi przyczynami pojawienia się torbieli Bakera są nagłe urazy, przewlekłe zmiany przeciążeniowe lub choroby reumatoidalne takie jak RZS czy ZZSK. Dolegliwość ta może dotyczyć każdego niezależnie od wieku i płci jednak zaobserwowano, że częściej pojawia się ona u osób bardzo aktywnych fizycznie ( z przetrenowania) lub u osób starszych (zmiany zwyrodnieniowe, choroby o podłożu reumatoidalnym). Nadmiar płynu który wypychany jest ze stawu kolanowego do kaletki brzuchato-półbłoniastej z czasem się otarbia. Ze względu na grubość ściany otorbienia oraz charakter płynu możemy wyróżnić 3 rodzaje torbieli Bakera

• torbiel zapalna o ściankach grubości ok 8mm i licznymi limfocytami w płynie
• torbiel włóknista o ściankach grubości ok 1-2mm i jest zbudowana z tkanki włóknistej
• torbiel synowialna o ściankach grubości ok 2 do 5mm i budową przypomina torbiel zapalną jednak nie zawiera tak licznych limfocytów.

Objawy torbieli Bakera

Zwykle objawy są utajone i dowiadujemy się o obecności torbieli przypadkiem. Pierwszymi objawami mogą być drętwienia czy mrowienia łydki gdy torbiel uciska otaczające ją struktury nerwowe. Może pojawiać się ból w trakcje długiego obciążania stawu kolanowego oraz ograniczenie ruchomości w stawie kolanowym. Torbiel może również pęknąć co zwykle daje objawy silnego bólu, pieczenia czy rozpierania w obrębie łydki.

Diagnostyka torbieli Bakera opiera się głównie na badaniu palpacyjnym oraz wykonaniu badania USG.

Leczenie torbieli Bakera

Leczenie jest zwykle zachowawcze. Objawowo stosujemy fizykoterapię (pole magnetyczne, laser, ultradźwięki, krioterapię) oraz zabiegi aktywnej biostymulacji komórek. Leczenie przyczynowe zależne jest od tego co spowodowało pojawienie się torbieli i zwykle opiera się na terapii indywidualnej z fizjoterapeutą, fizykoterapii, podaniu iniekcji dostawowej (PRP lub steryd), lub farmakoterapii. W przypadku kiedy leczenie zachowawcze nie powoduje zmniejszenia torbieli oraz dolegliwości z nią związanych stosuje się leczenie operacyjne. Jednak po zabiegu operacyjnym usunięcia torbieli Bakera ma ona tendencje do nawrotów jeżeli nie zlikwidujemy przyczyny jej powstawania.

tekst napisał: mgr fizjoterapii Sebastian Kubiak / CKR Warszawa Wola